Ik breng de jongste even naar school. Op het plein ben ik hem natuurlijk kwijt, die loopt direct naar zijn klasgenootjes. Als ik met zijn juf sta te praten komt hij bijna huilend naar mij toe. Een jongen, van wie hij dacht dat het toch wel een vriendje was, geeft een feestje en heeft uitnodigingen uitgedeeld. Bijna alle jongens zijn uitgenodigd, alleen hij en een jongen die er in de klas een beetje uitligt, niet. Het is niet de eerste keer dat deze jongen hem niet uitnodigt. Ook al spelen ze al jaren samen in het voetbalteam en ook al zitten ze naast elkaar in de klas. Ik snap het niet, de juf snapt het niet, hoe moet hij het dan wel snappen. En elke keer verbaas ik mij erover hoe makkelijk kinderen hier mee omgaan. Zij moeten zich toch bewust zijn dat ze iemand kwetsen. En ik verbaas mij over de ouders. Hebben zij dat dan niet in de gaten? Walsen zij zo makkelijk over de gevoelens van andere kinderen heen. Als je dan echt een limiet aan het aantal kinderen hebt wat gevraagd mag worden en je weet dat je dus iemand kwetst, dan kun je toch op zijn minst even op de ouder afstappen en dat even uitleggen. Liefst van te voren, zodat een kind daar niet zo pontificaal mee geconfronteerd wordt en dat je als ouder een kind daar een beetje op kunt voorbereiden.
Maar kennelijk is niet voor elke ouder een stukje zorg voor een ander kind zo vanzelfsprekend.
Hallo mama, Ik ken je zorgen wel. Mijn zoon kan heel hard over zijn vriendje zijn. Hij vindt dat zijn vriendje te beklemmend kan zijn. Hierdoor wil mijn zoon hem soms niet zien, niet uitnodigen voor zijn feestje, enz. Ik zie erop toe dat dat niet gebeurt. Ik vind dat hij duidelijk tegen zijn vriendje moet zijn, want ze spelen vaak en heel leuk samen. Inderdaad is het een taak van de ouders. Dit moet een groeiproces zijn voor de kinderen, toch? Praat anders eens met zijn moeder. Succes hiermee.