Eindelijk was het dan zover: de verjaardag van mijn jongste zoon. Begin van het jaar was ik op het spoor gekomen van Hexos. Zij verzorgen de leukste kinderfeestjes (in mijn ogen) op afstand, namelijk ‘missies’. De kinderen zijn één middag spyctives en als spyctives moeten ze op missie om een misdaad op te lossen. Hexos verzorgt bijna het hele feestje, maar wel bij jezelf aan huis. Het enige wat je eigenlijk moet doen als ouder is zorgen dat er een computer is met internet, een telefoon, een DVD-speler en wat eten en drinken. En natuurlijk moet je wat kinderen uitnodigen, maar Hexos verzorgt zelfs de uitnodigingen. [Lees meer…]
Ze vinden me druk
Ze vinden me druk gaat over drukke kinderen en ADHD. Het gaat duidelijk niet over drukke kinderen mét ADHD, hoewel één van de kinderen in het verhaal (Bram) ADHD heeft. Maar de andere drukke kinderen in het verhaal, Samir, Jeroen en Maartje, hebben geen ADHD. Bij hen heeft het drukke gedrag een andere oorzaak. Bram heeft ADHD, krijgt medicatie en gaat naar speciale therapie. Het verhaal van Bram vertelt wat Bram denkt en doet. Hiermee krijg je inzicht in de levenswereld van een kind met ADHD. Ze zijn druk en maken dingen stuk, maar vinden dat ook heel erg. Ze kunnen er niet zoveel aan doen. Daarom gaan ze ook in therapie. Daar leren de kinderen ermee omgaan. [Lees meer…]
Vogel – over omgaan met leeftijdsgenoten
Op een dag wordt Vogel geboren. Hij is de sterkste van het nest en wil zo snel mogelijk leren vliegen. Hij gaat verder en verder en al snel kunnen zijn broertjes en vrienden hem niet meer bijhouden. Vogel gaat alleen verder en maakt grote reizen. Omdat hij alleen is leert hij niet met andere vogels omgaan. Als hij moe is en ergens terecht komt waar hij niet zo welkom is is hij in de war. Vogel moet leren dat hij niet alleen is en dat hij ook met anderen rekening moet houden.
Dit is in het kort het verhaal van Vogel. Vogel is een therapeutisch kinderboek voor kinderen van 4 tot 10 jaar. Door het verhaal van Vogel leren kinderen dat ze wel hun eigen leefwereld hebben, maar dat er ook anderen zijn. Dat die anderen wellicht andere dingen willen dan jij en dat je daarmee moet leren omgaan. Dat je ook rekening moet houden met wat anderen willen. [Lees meer…]
Stephen R. Covey
In de vakantie las mijn man het boek ‘De zeven eigenschappen van effectief leiderschap’. Regelmatig werden we hieruit geciteerd. Het klonk allemaal wel goed. Om geen achterstand bij hem te krijgen, ben ik er ook in begonnen. Er ging een wereld voor mij open. De Nederlandse titel van het boek dekt echter de lading niet helemaal. De Engelse titel ‘The seven habits of highly effective people’ veel meer. Het is niet alleen een boek voor leidinggevende in bedrijven. Ook voor gezinnen staan er hele duidelijke tips in. Een hele nieuwe way of life.
Maar na de vakantie kom je weer in het gewone werkritme. Het boek ligt klaar om gelezen te worden en belangrijker, om er wat meer naar te leven. Want één ding wat ik nog uit het boek onthouden heb ik delegeren. Ik heb een bedrijf aan huis en doe dus de huishoudelijke taken tussendoor. Zie ik iets liggen, dan pak ik dat, als het ff kan, even aan. Ongemerkt doe je veel, terwijl er toch meer mensen in huis rondlopen, waaronder twee kinderen, die best wel mogen leren ook dingen in het huishouden aan te pakken. Reden dus om het boek snel weer te pakken.
Dat delegeren wil er wel inbrengen. Heel kort – je maakt een lijst van taken die in en rond huis moeten gebeuren. Dit kun je wekelijks doen, maandelijks of wat het beste uitkomt. Iedereen kan aangeven welke taak hij of zij op zich wil nemen. Je verdeelt de taken. Als iemand een taak op zich neemt, is hij daar de verantwoordelijke voor. Met elkaar doe je dus de dingen die moeten gebeuren. Resultaat is dat iedereen wat doet en dat je ook nog tijd voor elkaar over hebt. Het boek had handige dingen voor mijn werk, maar ook voor het hele gezinsleven biedt het vele handvatten. Ik ga het snel weer verder lezen.
Voor iedereen die nieuwsgierig is: Dit is de website van de Covey-foundation. Jammer dat ze zich daar zo op manager richten, maar ach… de huisvrouw/huisman is tenslotte ook een manager: van het gezin.
Er is ook een boek voor pubers op de markt – dat wordt op dit moment gelezen door mijn zoon.
Weerbaarheid
Bij de voetbal is het winterstop, maar de club heeft een kleine interne competitie voor de E-teams georganiseerd. Alle teams door elkaar gemixed tot nieuwe teams en in poules van 4 worden elke zaterdag nu wat wedstrijden gespeeld. Dus staan we weer langs de lijn in de kou. Maillot onder de broek, wollen sokken aan en dikke sjaal om. Gelukkig schijnt de zon. Als ik bij het veld aankom is de wedstrijd al in volle gang. De jongste dartelt over het veld en staat lekker te verdedigen. Met 3-2 voorsprong gaan ze de rust in. Dan wordt hij aangewezen om op doel te staan. Hij is geen keeper, maar goed, als de trainer zegt dat iedereen een helft moet keepen, dan doet hij zijn taak. De verdediging staat echter te pitten en regelmatig verschijnen 3 aanvallers vrij voor het doel. Hij probeert te redden wat er te redden valt, maar tegen zon overmacht kan hij niet op. Na twee doelpunten neemt één van de andere spelers het doel over. Maar dan krijgt mijn zoon een bal in zijn gezicht. Dat komt hard aan met dit koude weer. Hij wordt maar weer op doel gezet, maar gelijk is er ook weer helemaal geen verdediging en weer krijgt hij de ballen om zijn oren en natuurlijk het daarbij horende commentaar van zijn tegenspelers. Ik zie het koppie al naar beneden hangen en de hand gaat regelmatig naar de ogen. Ik twijfel of ik naar hem toe moet lopen of dat ik hem even moet laten gaan, maar dan is de wedstrijd afgelopen. Hevig telerugesteld en in tranen komt hij het veld af. Tja, met 3-2 voorstaan en dan met 3-10 verliezen is niet niets. Dat de aanvallers niet gescoord hebben in de tweede helft en dat de rest van het team ook zijn verdedigende taak niet al te serieus nam en dat hij dus niet de schuld is van deze nederlaag wil niet tot hem doordringen. Hij heeft gewoon die 8 ballen doorgelaten en dat hebben zijn medespelers hem ook laten merken.
Thuis volgt weer een peptalk. Vaders heeft het even gehad, want we zeggen zo vaak dat hij niet zo over zich moet laten lopen, maar ja – het zit nu eenmaal in dat jochie. Wat moeten wij doen als ouders? En weer vertellen we hem dat hij meer moet terugbekken. Dat (in het voorbeeld van het voetbal) als hij alleen drie aanvallers voor zijn neus krijgt hij dan gewoon de verdedigers ter verantwoording moet roepen. Dat hij ze moet zeggen dat zij nu maar eens goed moeten gaan verdedigen, want dat er veels te veel mensen vrij voor het doel komen en dat zij daarin dus de fout in gaan. En weer begint hij te huilen, want ‘Dit doe ik dus ook al fout’. Nee, lieve schat. Jij doet dit niet fout, dat mag je ook niet denken. Je moet niet denken dat als er iets niet goed gaat, dat jij daar dan de schuld van bent. Je moet ook naar andere kijken. Niet alles zo aantrekken. Rug recht, kin omhoog en terug in de aanval.
Maar het zit niet in hem. Elk foutje, hoe klein dan ook, rekent hij zichzelf zo ontzettend aan. En het is er niet uit te krijgen.
Je normen hebben waarde
Deze week viel een pakketje kaarten bij ons door de brievenbus. De kaarten maken deel uit van de actie ‘Je normen hebben waarde’. Hiermee vraagt de gemeente Ede samen met andere maatschappelijke organisaties aandacht voor mEDEburgerschap, met respect voor elkaar, elkaars bezittingen en elkaars leefomgeving. De kaarten zijn grappig en op de jeugd gericht. Ik denk dat ze wel aanspreken en ik hoop dat ze ook wat effect hebben.
De kaarten en meer informatie over het project zijn te vinden op de speciale website van de gemeente Ede ‘Je normen hebben waarde.
Is mijn zoon een macho?
Ik kom uit een gezin met 3 meiden en 1 jongen. Mijn broertje is bijna 9 jaar jonger en een vrij rustig type. Tenminste als kind. Hij kon uren lezen en met de lego spelen. Toen hij ging puberen was ik het huis al uit. Nu ben ik moeder van 2 jongens en woon ik ook nog eens in een buurt waar bijna alleen jongens geboren worden. Hoe we ook proberen om ze vredelievend op te voeden, buiten wordt er cowbow, soldaarje, politie en boefje gespeeld. Met harde oerkreten gaan ze elkaar te lijf. Ik stond er vaak met verbazing naar te kijken. Waar hebben ze dat toch vandaan?
Inmiddels zijn ze wat ouder, dus het soldaatje spelen is afgelopen, maar het onderling stoeien met luid geschreeuw schijnt toch nodig. Als moeder sta je daar toch een beetje afzijdig bij. Tjonge, moet dat zo?
Dan krijg ik het boek ‘Is mijn zoon een macho?’ van Angela Crott, over het opvoeden van jongens. Na een verhandeling over de emancipatie van de vrouw en de verschillen tussen mannen en vrouwen, gaat het boek over tot het leven in een gezin met jongens. Dat begint al in de babytijd, waar al een verschil waarneembaar is tussen babyjongens en babymeisjes. De verhalen zijn grotendeels herkenbaar (natuurlijk zitten er ook tussen alle jongens verschillen). Als mijn jongens een dier nadeden was dit net als in het boek, vaak een brullende leeuw die woest om zich heen kon slaan. Met autootjes spelen ging lang goed, maar een botsing bleef nooit uit en onder luid t?tu kwam dan een politieauto aan. Op dingen timmeren was ideaal.
Het boek verschaft een duidelijk inzicht in het omgaan met jongens. De vele voorbeelden zijn sprekend. Maar er zijn toch dingen die beschreven worden, die bij ons anders lopen. Komt dat omdat mijn man vindt dat iedereen overal bij moet helpen, dus ook de jongens? Komt dat omdat de vriendjes van mijn jongens ook gewoon moeten helpen in huis? Ik weet het niet, maar voor moeders met zonen is dit boekje beslist het lezen waard.
Opvoeden
De scholen zijn zo goed als weer begonnen en dus is het weer tijd voor een nieuwe discussie: Opvoeden, wie doet dat eigenlijk?
Is opvoeden een taak van de school, zeker als het gaat om normen en waarden, of ligt die taak bij de ouders?
Opvoeden is een taak van beiden en kan alleen goed slagen als school en ouders samenwerken. In J/M is een interessant artikel hierover te lezen. De term Pedagogisch Partnerschap valt daar en ook de roep om een verplichte opvoedcursus voor ouders.
Op televisie is daar al heel wat over te volgen. Op verschillende zenders komen de supernanny’s de ouders uit de brand helpen.
Rijst wel de vraag hoe met sommige kinderen zo uit de hand heeft kunnen lopen, wat ook wel weer pleit voor een opvoedcursus, maar dan al in een heel vroeg stadium, zodat alles alweer op rolletjes loopt als de kids eenmaal naar school gaan.
Wij hebben er ook zo één!
Uitgegeven door HCO
Heeft u er ook zo één? Is de titel van een klein boekje uitgegeven door HCO.
“Nou, ik wel! Ik heb ook een kind dat net even wat etra aandacht nodig heeft. Zo’n kind dat je heel soms tegen de muren op doet vliegen, maar waar je misschien juist daardoor nog meer van houdt”. Zo start de inleiding van het boekje.
Het boekje bevat 25 tips aan ouders die zich soms machteloos voelen als het met hun kind niet altijd even vlot gaat. Sommige tips zijn open deuren, maar kunnen toch net een ouder dat zetje geven dat hij of zij nodig heeft, zoals het vragen om hulp aan anderen. De tips zijn niet allemaal gericht op wat je moet doen met of voor het kind, maar juist ook voor jezelf. Door zelf sterk in je schoenen te staan, door je goed en gezond te voelen kun je meer aan. Zorg voor een sportieve uitlaatklep, zorg dat je goed rust en gezond eet, zorg voor voldoende ontspanning. Het klinkt dan allemaal heel logisch, maar sommige ouders zijn inderdaad zoveel met hun kind bezig, om te zorgen dat het daarmee allemaal goed gaat, dat ze zichzelf helemaal zouden vergeten.
Het boekje is heel toegankelijk. Elke tip heeft een kort stukje tekst waar duidelijk in staat wat je moet doen en waarom. Of wat je juist niet moet doen.
Tenslotte de laatste zin van de laatste tip: Kinderen met leerproblemen vergen veel van het geduld van een ouder. Maar elk kind is dat geduld waard.
Kortom, niet een boekje met oplossingen voor de leerproblemen, maar wel een boekje dat ouders tot veel steun kan zijn om de problemen het hoofd te bieden, om te zorgen dat je als ouder er kan zijn voor je kind, zonder jezelf uit het oog te verliezen.
Een aanrader dus.
Via de website van HCO – winkel – materiaal voor ouders is het boekje te bestellen.
Ouders verantwoordelijk voor kennis internettende kinderen
Een stelling op het forum Ouders PO van Kennisnet:
Ouders zijn zelf verantwoordelijk voor de kennis van hun internettende kinderen.
Doe mee aan de discussie over dit onderwerp in het forum op Kennisnet. In de poll op de Oudersite PO kun je aangeven of je het wel of niet met de stelling eens bent.