Politiek is verplicht kwestie ‘rugzakkinderen’ te onderzoeken
2005-05-17 – Trouw

Terwijl in principe iedere school open moet staan voor een kind met een verstandelijke en/of fysieke handicap blijkt uit onderzoek van de federatie van ouderverenigingen dat veertig procent van de ouders met ‘weigerachtige scholen’ te maken heeft. Veel ouders moeten ‘shoppen’ met hun kinderen langs verschillende scholen voor ze ergens worden aangenomen. Vaak eindigt de zoektocht buiten de eigen regio of toch op een speciale school.

Lees verder op de website van Trouw

Nog twee dagen en dan moet het werkstuk klaar zijn. Mijn jongste zit beneden achter zijn computer te zwoegen. In het begin had hij ruim de tijd en nam hij deze ook om zijn eigen teksten te schrijven. Deze zijn dan ook duidelijk herkenbaar. Dan nadert de deadline en worden de hoofdstukken langer en zijn de teksten ook herkenbaar, maar dan als overgenomen teksten uit het boek dat hij uit de biep heeft als informatiebron. Samen bekijken we de teksten en bespreken we hoe hij dat in zijn eigen woorden om kan zetten. Korter en met minder moeilijke woorden. Hij zucht. Het is zijn werkstuk en natuurlijk moet hij zelf de inhoud bepalen. Maar ergens vind ik dat de begeleiding op school daarin iets te kort schiet. De leerkracht k?n ook niet in het proces alle teksten bekijken en daarin begeleiden. Dat moet gebeuren in het nakijken en becommentarieren van de werkstukken. Maar dan is het voor sommigen al te laat. Dus doe ik dat samen met mijn kind en ik hoop dat hij er iets van opsteekt en dat weer toepast in het volgende werkstuk. Want het maken van werkstukken wordt in het vervolgonderwijs steeds belangrijker en jong geleerd…..

Wat zijn de trends van ICT in het onderwijs. Welke kant willen we op, kunnen we op, gaan we op? Binnen het ICT in het onderwijs zijn vele partijen. De ??n heeft een ‘probleem’, de andere een oplossing, maar vaak kennen ze elkaar niet. Kennisnet heeft daarvoor het Educatiehuis gestart. OP verschillende verdiepingen komen vragers en aanbieders van ICT in onderwijs bij elkaar. Niet alleen producenten en leerkrachten, ook de PABO is vertegenwoordigd, want wil je wat bereiken, dan zullen je onderaan moeten beginnen, de toekomstige leerkrachten. Ook ik ben uitgenodigd bewoner te worden van het Educatiehuis, zowel als ouder en als redacteur van de Oudersite Primair Onderwijs van Kennisnet. Vrijdag we de eerste bijeenkomst, met PABO, beleidsbepalers, SPD’s. Woensdag is de tweede bijeenkomst met leerkrachten, ICT-coordinatoren, schooldirecties en ouders. Het totaal is een platform met enorm veel potentie. Ik ben reuze benieuwd wat er uit komt en vind het leuk daar deel aan te mogen nemen. Iedereen is trouwens welkom deel te nemen aan het Educatiehuis. Op de website staat meer informatie.

Al enkele jaren ben ik op de school van mijn kind ‘docu-moeder’. Vanaf groep 6 hebben de leerlingen één uur in de week docules, waarbij ze moeten werken aan een docuwerkstuk, of wel een soort van scriptie over een onderwerp. Elk schooljaar moeten ze drie docuwerkstukken inleveren. Voor het zoeken naar informatie maken de kinderen gebruik van de docuboekjes van de Ruijter en natuurlijk van internet. Ook mogen de kinderen de werkstukken op de computer maken. Dus extra computerondersteuning is gewenst. Na verloop van tijd begin je de kinderen te kennen. Sommige lopen de hele les een beetje doelloos rond. Hun werkstukken bevatten uiteindelijk zeer weinig woorden en ook de inhoud zelf valt vies tegen. Je zou toch verwachten dat ze zeker in groep 7 en 8 toch wel een beetje een degelijk werkstuk kunnen maken.
Ook zijn er natuurlijk kinderen die dit wel lukt. Enthousiast halen ze informatie uit de boekjes, de bibliotheek en internet en het resultaat is een mooi werkstuk, kleurrijk opgemaakt en met herkenbaar kindertaalgebruik afgewisseld door wat teksten uit boekjes.
In één van de groepen zit een handige dame. Het straalt er aan alle kanten af. Als haar 10 minuten zoeken op internet om zijn, zit ze ’toevallig’ net iets in Word te tikken en als je je omdraait zit ze weer op internet. Eigenlijk zie je haar niets anders doen dan een beetje surfen. Maar dan komt haar werkstuk. Maar liefst 21 pagina’s met mooie volzinnen en prachtige foto’s. Het onderwerp goed uitgediept en na snel even doorlezen krijg ik een dubbel gevoel: of ik heb dit kind ontzettend onderschat en is ze toch best wel een hardwerkend kind of ik word ontzettend genept. Ik krijg de neiging het laatste te denken en als er dan ook nog kinderen naar me komen die zeggen dat ze het niet zelf heeft geschreven en dat ze dat niet eerlijk vinden, start ik Google op en tik in ‘werkstuk oostenrijk’. Ik klik op de eerste link die ik tegenkom, een onderdeel van werkstukken.nl en zie een werkstuk van ongeveer 21 pagina’s, met zeer bekende foto’s en zinnen die ik toch wel eens eerder heb gezien. Ik geef het adres door aan de leerkracht die dit maar verder moet oplossen.
Als ze het inlevert krijgt ze een één, vertelt hij mij. Op de inleverdatum heeft ze het nog niet ingeleverd. ‘Ze was er nog niet tevreden over’. De andere kinderen zijn verbaasd. ‘Je had toch 21 pagina’s?’. Ze vond het toch nog niet goed genoeg.
Ik krijg een beetje een vieze smaak in mijn mond.

Stel, u heeft een kind dat wat bijles nodig heeft of huiswerkbegeleiding, maar u woont eigenlijk ver weg van al die leuke bureaus die dit soort dingen organiseren. Wat moet u dan? Op de NOT kwam ik op de stand van de Holland Internet School terecht (www.hollandinternetschool). Dit instituut verzorgt bijlessen en huiswerkbegeleiding via internet. In de stand heb ik een demonstratie hiervan gezien en was gelijk enthousiast. Het kind komt thuis en logt op een afgesproken tijd in op de Holland Internet School. Afhankelijk van de keuze krijgt het priv?les of komt het in een ‘klaslokaal’ terecht. Het geheel is een combinatie van MSN, videoconferencing en Netmeeting. Via de webcam kun je elkaar eventueel zien, je kunt via een microfoon met elkaar praten en op het scherm kun je dingen intikken. Via emoticons kun je laten merken of je iets wil vragen (handopsteken) of je blij bent of juist niet, je kunt een duim opsteken enz. Ook ouders kunnen inloggen en zo meekijken tijdens de les. Iedereen kan van iedereen zien wie aanwezig is.
In de klas kun je ook berichtjes naar elkaar sturen of samen aan een opdracht werken. Het enige wat je nodig hebt is een computer en een snelle internetverbinding (breedband – Kabel of ADSL).

Het is alweer een week geleden dat ik op de NOT (Grote onderwijsbeurs) was. Ik was daar voor het eerst en heb mijn ogen uitgekeken. Mijn eerste treffen (na de stand van Kennisnet) was de hoek met de stands van de educatieve uitgeverijen. Wat zijn er ontzettend veel schoolboeken voor het basisonderwijs en wat zijn ze allemaal leuk. Wat een verschil toch met vroeger, toen we allemaal van die saaie boekjes hadden. Er zijn kennelijk vele manieren om te leren lezen, rekenen en schrijven. En vergeet dan niet de vele boeken voor aardrijkskunde en geschiedenis. Ik kan mij voorstellen dat leraren soms door de bomen het bos niet meer zien als ze een nieuwe methode mogen kiezen.
Natuurlijk heb ik een aantal leuke dingen meegenomen en krijg ik nog een aantal dingen nagestuurd, zoals het grote Basisschoolspel. Ik hoop dat snel te kunnen spelen en zal daar natuurlijk over vertellen. Eigenlijk zou deze beurs ook in het klein voor ouders moeten zijn. De kinderboekenstraat is heel interessant en ook de stands van allerlei gezondheidsorganisaties. Kortom – leerzaam.

Bij ons op school maken de kinderen docu-werkstukken. In een schooljaar moeten ze er drie maken over verschillende onderwerpen. Bij groep 7 en groep 8 help ik als ‘docu-moeder’. Ik doe dit nu al drie jaar en het is leuk werk, meestal.
E?n groep die ik nu begeleid is anders. De ene helft is serieus aan het werk, denkt na over een woordveld en leervragen en heeft stapels boeken voor zich waar naarstig in gezocht wordt naar informatie. De andere helft zit achter de computer. Een paar van hen zijn nog wel aan het werk, maar de rest hangt. Google voor de neus en maar woorden invullen. Af en toe klinkt het geluid van een spelletje. ‘Tja, daar kwam ik zomaar op’. Dat kan, maar dat betekent niet dat je het ook moet gaan spelen. E?n jongen hangt het hele uur rond de computers. Hij doet echt niets. Terugsturen naar het lokaal helpt maar even, dan hangt hij er weer. Er komt niets uit zijn handen. Ook bij een aantal andere jongens jeuken mijn handen. Ze maken lawaai, kletsen door alles heen, storen iedereen en erger nog – ze trekken zich niets van een waarschuwing aan. Hun werkstukken gaan over niets en het kan ze niets schelen. Het is voor het eerst dat ik dit zo meemaak. Is het toeval? Zitten toevallig een heleboel onge?nteresseerde kinderen bij elkaar in de klas? Steken ze elkaar aan? Of zijn kinderen niet meer ge?nteresseerd in meer dan computers, tv en buiten hangen?

Steeds vaker kom ik berichten tegen over Iederwijs, een vorm van onderwijs, buiten een regulier schoolgebouw, waar kinderen zelf bepalen wat ze leren, wat ze willen leren en wat niet. Hebben ze een dag geen zin om binnen sommen te maken, dan kunnen ze heerlijk in de tuin spelen of wat anders gaan doen. De gedachte hierachter, voor zover ik dat begrijp, is dat kinderen vanzelf iets gaan leren als ze daar behoefte aan hebben en als ze er dus aan toe zijn.
Ik kan daar voor een deel wel in meegaan. Als je gemotiveerd bent dan vind je het veel leuker om te leren.
Wat ik mij wel afvraag is of kinderen niet heel beperkt iets leren. Tenslotte leer je wat je nodig hebt, waar jezelf (als kind) aan toe bent. Maar hoe zit het dan met dingen waar kinderen het bestaan niet van weten, dingen die ze niet aangeboden krijgen (zoals bij het reguliere onderwijs)
Website Iederwijs